De leerkrachten van de Don Boscoschool in Lisse hoeven Roxana van Zanten – roepnaam Roxy – maar te bellen en zij is paraat. Ze is lid van de ouderraad, maar helpt vooral ook graag mee in de klas als ‘hoofd-handen-hart’ op het rooster staat. Of ze gaat mee op excursie of met een boswandeling, zoals afgelopen herfst. “Zo leer ik de andere kinderen op school kennen en krijg ik feeling met het onderwijs.”

Michael en Dennis zitten allebei in het speciaal basisonderwijs op de Don Boscoschool en komen elke dag met de taxi vanuit Oegstgeest naar Lisse. “Ik sta dus nooit op het schoolplein”, vertelt Roxy. “Terwijl dat juist de momenten zijn waarop je ook andere kinderen ziet waarmee jouw kinderen omgaan. Daarom vind ik het zo leuk om betrokken te zijn bij het onderwijs en help ik graag in de klas.”

Hoofd, handen, hart

De Don Boscoschool vindt leren met hoofd, handen en hart belangrijk en organiseert verschillende keren per jaar ‘ateliers’ om kinderen kennis te laten maken met kunst, cultuur, techniek, sport, koken, natuur: noem maar op.

“Dat staat een paar keer per jaar een periode van drie weken op het rooster”, weet Roxy. “Het aanbod is heel gevarieerd. Zo deed mijn man mee met het thema beroepen. Hij werkt bij de brandweer en kwam met een bluswagen naar school. Dat viel wel in de smaak!”

ʻStiekemʼ aan het leren

Roxy is blij met het hoofd-handen-hartonderwijs. “Als ik help in de klas zie ik het gewoon gebeuren. Kinderen worden helemaal enthousiast! Een kind dat niet van lezen houdt, gaat tóch dat recept lezen als we gaan koken. En van knutselen krijg je spelenderwijs ook technisch inzicht. Kinderen zijn ‘stiekem’ aan het leren, terwijl zij denken dat ze aan het spelen zijn.”

Misschien is de grootste meerwaarde nog wel dat ieder kind wel iets ervaart wat góed gaat. “Niet iedereen gaat taal en rekenen makkelijk af”, legt Roxy uit. “Tijdens de hoofd-handen-hart-weken blinkt iedereen wel een keer in iets uit. En daar geven ze elkaar ook complimentjes over. Dat heeft natuurlijk een positief effect.Kinderen die meestal heel stil zijn, zie je opfleuren. Het geeft een boost als dingen wél lukken.”

En: wat vinden Michael en Dennis zelf van hoofd-handen-hart? Michael: “Ik vind knutselen het leukst! We hebben van bekertjes boten gebouwd.” Dennis genoot van proefjes doen en ontdekte welke materialen makkelijk blijven drijven en welke er zinken. Ook het onderzoek in de sloot naar waterdiertjes vond hij tof. “Maar nu heb ik genoeg verteld, ik ga weer spelen!” En weg is Dennis, het speelplein op.

Ervaringen delen

Moeder Roxy: “Ze vinden buiten zijn heerlijk. Wij gaan vaak met ze het bos in, omdat ze er heerlijk ontspannen. Zijn we in een drukkere omgeving, dan geven we ze vaak een fotocameraatje mee. Als zij daar doorheen kijken, kunnen ze zich beter focussen en hebben minder last van prikkels om zich heen.”

Precies dit soort ‘weetjes’ over haar zoons, kan Roxy gelukkig delen met de leerkrachten. Want al is de afstand tot ‘school’ in kilometers best ver, toch voelt het contact dichtbij. “Onze thuisbegeleider en fysiotherapeut heeft tips gegeven op school, maar ik weet zelf inmiddels ook goed wat werkt bij de jongens. En hoe zij naar de wereld kijken.”

Gelukkig wordt er ook goed naar haar geluisterd, merkt Roxy. “Dennis bijvoorbeeld, vindt zijn persoonlijke ruimte echt belangrijk. Hij heeft nu een tafel achterin de klas, zodat hij overzicht heeft en weet waar iedereen is. Dat geeft hem veiligheid. Hij mag ook even naar rustgevende muziek luisteren als hij dat nodig heeft.”